اثر پیش تیمار خشکی روی فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و کاهش خسارت تنش خشکی در دو گونه چمن بنت گراس خزنده Agrostis stolonifera cv. Palustris) و فستوکای پا بلند (Festuca arundinacea cv. Greystone)

پیش‌تیمار خشکی، یعنی آبیاری با تکرار کم و با فواصل طولانی، که به‌منظور گسترش سیستم ریشه‏ای و کاهش خسارت خشکی در گیاهان استفاده‏ می‏شود. در پژوهش حاضر، اثر پیش‌تیمار خشکی به مدت 30 روز در افزایش تحمل به خشکی دو گونه چمن بنت‌گراس خزنده و فستوکای پابلند ارزیابی شد. گیاهان پیش‌تیمارشده و شاهد سپس به مدت 50 روز در معرض تنش خشکی با سطوح مختلف نیروی مکش خاک (20‌ـ 23، 40‌ـ 43، 50‌ـ 53 و 70‌ـ 73 سانتی‌بار) قرار گرفتند و در پایان، به‌منظور رشد مجدد، رطوبت خاک به مدت 15 روز در حد ظرفیت زراعی حفظ شد. نتایج نشان داد که پیش‌تیمار خشکی سبب افزایش نسبت طول ریشه به شاخساره در دو گونه‏ چمن شد. در پایان 50 روز تنش خشکی، میزان فعالیت آنزیم‌‌های پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز در گیاهان پیش‌تیمارشده در مقایسه با گیاهان شاهد بالاتر بود. در مرحلۀ رشد مجدد، گیاهان پیش‌تیمارشده در بنت‌گراس خزنده بر‌خلاف فستوکای پابلند، فعالیت آنزیم‏های آنتی‌اکسیدانی بالاتری از شاهد نشان دادند. در‌مجموع پیش‌تیمار خشکی با افزایش نسبت ریشه به شاخساره و تقویت سیستم‏ آنتی‌اکسیدانی، تحمل به خشکی را در هر دو گونه چمن افزایش داد.